SterownikCNC.com.pl - blog przybliżający tematykę sterowania i budowy maszyn CNC

Programowanie G kodowe jest jakby obrazem odwzorowania kształtu linii i łuków w układzie współrzędnych XYZ. Dodatkowo może obrazować również ruch narzędzia w wielu osiach, np. przy obróbce pięcioosiowej dodatkowe nastawy pozycji narzędzia w osiach ABC.

Jakkolwiek sama interpolacja XYZ składająca się z odcinków i łuków poza  wykreśleniem samego kształtu – obrysu lub konturu danego przedmiotu, to zestaw takich linii z określonym rozstawem, tzw. rastrem może nam stworzyć płaskorzeźbę.

Ponadto standardowy program G code poza samą interpolacją liniowo – kołową zawiera w sobie funkcje pomocnicze M takie jak włączanie i wyłączanie narzędzia, chłodzenia, odciągów, stołów podciśnieniowych, w tokarkach np. zaciskania szczek wrzeciona czy przechwytu przedmiotu, dojazdu pinoli konika itp., w wycinarce plazmowej włączanie i wyłączanie palnika.

Mamy jeszcze podprogramy – czyli określona grupa kodów która w jednym zbiorze odpowiedzialna jest za dany cykl programowy.

Każdy program sterujący maszyną CNC zbudowany jest na osnowie wierszy, w których każdy zawiera informację dotyczącą rodzaju obróbki, położenia, funkcji dodatkowych oraz samej interpolacji narzędzia. Te parametry nazywamy G Code’ami (G kodami).

Najprostszy nawet program musi mówić nam o sposobie w jaki będzie odbywała się obróbka oraz samo prowadzenie narzędzia.

Program przypomina w pewnym stopniu poezję, gdzie mamy wstęp i rozwinięcie myśli, potem akcja (tutaj nieco przydługa) i zakończenie.

„Litwo ojczyzno moja …” – wiemy czym się to skończyło – nieco przydługim poematem i zanudzaniem na temat ostatniego zajazdu na Litwie.

W programowaniu mamy podobna sytuację – zaczynamy od podania warunków brzegowych, ale konkretnych bez owijania w bawełnę, żeby maszyna nas zrozumiała, potem interpolacja na powiedzmy 100 tys. linii kodu przy wyprowadzaniu jakieś powierzchni parametrycznej i zakończenie – powrót do pozycji 0 albo powrót do domu.